|
No es bueno gritarle a la noche
pidiendo sus besos alados,
no es bueno exigirle los duendes
ni un cielo de embrujo estrellado,
pues si la noche se enfada
se disipa y se vacía
y se confunde con la nada
y eso sólo nos conduce
hacia la búsqueda aterrada
de la aurora.
TÚ SIN TI
Células,
mundos aislados, perdidos,
tú imborrable, inasumible,
eterna y nunca,
prendida en mi piel sin tocarla,
abrazándome a distancia
hasta dolerme.
Tú siendo seto aromático,
olvido y princesa guardada
en castillos ambiguos
Tú siendo vida y esencia,
aliviando el dolor de tormenta
que a veces me anega.
Tú siendo luna, por fin,
sin llegar a estar llena en los cráteres fríos,
cubriendo con luces plateadas
mi dulce agonía en los besos ausentes.
En la selva sentimiento de la vida,
te presentas con frecuencia
tú sin ti.
De: 30/03 (2003)
PRIMAVERA INDEFINIDA
Como un monje en busca de su dios ,
cautivo de su amor,
sangrado en sus vacíos,
marcado por sus llamas,
sanado por su gracia,
rendido a sus milagros...
Como un monje sin lenguaje definido
para dar explicaciones comprensibles,
que reclina cada paso decidido
en su bordón de carne y hueso.
Como un monje de suspiros sin mensaje,
de bondad sin los abrazos,
caminando día y noche
hacia un lugar de incertidumbre,
con la sola recompensa
de saber que lo que siente
es el amor más incendiado.
Como un monje penitente
se alimenta día y noche del rocío
de esa flor de primavera indefinida.
De: 30/03
PROTÓN
El protón es casi eterno,
muy parecido a lo eterno,
de más duración que el amor sin condiciones
pese a los versos,
más persistente que las palabras que no pasarían
pese a los textos,
con más permanencia que el color,
la melodía o la guitarra
pese a mí mismo.
Pero ignora su privado privilegio
y aun triunfando ante la muerte caprichosa,
no contiene en su energía ni un atisbo
de esperanza que supere el claro oscuro
seductor de esta pradera.
De: 30/03
POR NO MORIR
A muerte con la muerte, por no morir.
A muerte en cada estrella o tormenta,
en cada sueño o sonrisa,
a muerte en cada llaga sangrante del amor
que haya lamido en el camino.
A muerte con la muerte, por no morir.
Alargando cada día en el vacío
estas manos temblorosas
por si el mar de la ternura
tiene a bien humedecerlas.
A muerte con la muerte, por no morir.
Enterrando en otros ojos
el temor de los "jamases"
relegando a la inconsciencia
los minutos detenidos
de las tardes sin consuelo.
Iré a muerte con la muerte,
por si acaso las terrazas
de los bares del otoño
no se cierran a mis sueños
y me acogen con sus risas...
iré a muerte, con la muerte
por no morir.
De: 30/03
LA PRISA
La prisa no es buena para casi nada,
pero este poema está hecho de prisa,
usa la prisa como línea de salida
en mi carrera pertinaz al optimismo,
hacia el sol que aún no se ha puesto
y que promete
-como siempre hace febrero-
trae las flores del almendro cuanto antes.
La prisa no es buena para casi nada,
aunque se use sin pausa en los miedos,
en la inseguridad de no sentirnos satisfechos,
en la incertidumbre de mañana.
Sin embargo me monto en la prisa
y me marcho a correr, para encontrarme cuanto antes
con el hombre satisfecho que persigo,
con el sol de este febrero prometiendo
aquellas flores, aunque sé que pensaréis,
que dónde voy para buscarme,
si ya estoy conmigo mismo desde siempre.
Pero insisto en que yo debo visitar
esos lugares apartados de mí mismo
y esa isla en la meseta de mi otero
donde noto hasta la carne de mi sombra.
Allí iré siempre con prisa a mis batallas,
para luego regresar plácidamente,
en los sudores al descanso.
Esa prisa es la sustancia donde esculpo
en los ocasos la quietud
y sentimiento que modela la belleza
indescriptible de estos días.
Diario incompleto de quién 2005.
VESTÍBULOS DORADOS
Yo aquí mismo, situado en la salida,
y asomado en este instante a la existencia,
ellos dándose al examen y al esfuerzo
por lograr, tras la batalla, recompensa.
Más allá, por los pasillos y los patios,
el silencio que vigila los espacios
de este acto y de su ser,
va controlando la trastienda.
Otras clases, otros ritmos, se suceden,
otras salas de enseñanza y de trabajo,
se dedican a la vida,
en un muestrario resumido,
de mañana y de experiencia.
Y después Segovia toda,
en envoltura de granito, refugiada,
se ilusiona y se despierta,
separando las montañas de las mieses
y albergando los deseos de un viaje en tu regazo
a Portugal por primavera.
Y, a la vez, la Tierra entera, como siempre,
recorriendo, sin motivo, la galaxia
como oveja descarriada,
en sintonía con algún reloj perfecto,
que alguien pone siempre en punto
mientras juega, o quizá se haya dejado
por los siglos de los siglos,
olvidado en la mesilla de su casa celestial
hasta que el llanto de este mundo
le despierte y le conmueva.
Si así fuera, o si no fuera,
yo aquí mismo seguiría situado en la salida,
y asomado en este instante a la existencia,
mientras ellos cruzan solos,
lentamente, en duro examen,
los vestíbulos dorados y angulosos
del futuro que ya llega.
ACTO FINAL
Después de todo
nada conduce a algún sitio,
ni la fe mueve montañas,
pero el fiel de la esperanza
marca a gritos este instante.
Quizá no tenga futuro
ese camino tras los dioses
y tengamos que asumir el sin sentido
como pago a la existencia.
Pero puede que nos nazca
en cualquier risa generosa,
o cualquier musa dadivosa
la ilusión.
Quizá lleguen, de esa forma,
los deseos infantiles
a invadir las apetencias,
y te veas tan alegre
cualquier tarde,
en cualquier parque,
dando migas a los cuervos
sin descanso.
25/11/03
AMBIENTE PRIMAVERA
Del fondo celeste primavera
surge generoso en el asfalto
el cuerpo inextinguible de mujer.
En sus faldas caprichosas
las rodillas amanecen nacaradas,
en sus muslos dadivosos
se resumen los proyectos del deseo,
en los roces más dispares
las miradas se desplazan
de la calle a los suspiros
y se rinden al empuje
insostenible del futuro que no cesa.
Pondré en fuga a los recuerdos
y haré intenso este presente
entre los ritos efusivos
de la nueva juventud
que me rebasa.
EXPLICAR EL NO SER
Definitivamente es más fácil
explicar cualquier no ser.
Nada en él, pide comienzo,
ni crepúsculos, ni fama,
ni flirteos con los dioses.
La ventaja de escapar a los porqués,
se justifica en el cansancio de la búsqueda,
en la ausencia de certezas manifiestas,
en la eterna primavera
de esa plácida región de inanidad
que nos iguala.
03/05/02
APUNTE
Este día, esto era
cuadrícula en quince por diez
más o menos.
Yo tuve este día
- ya... tuve -
el capricho de hacer con la tinta
unas frases directas
y quise eludir sin poder
ese fin de la hoja
omitiendo la prisa
comiendo nervioso unas pipas,
chocando en la hora
que arqueaba mi cuerpo
hacia fuera del tiempo
hasta hacerlo pasado
por siempre,
ya siempre pasado.
CRÍTICO CRITICABLE
Me miras
y me encuentra tu mirada
analizando
lo difícil que es llegar a sorprenderte,
porque esperas malabares increíbles
y belleza inalcanzable
y ciudades resumidas
en perfectas avenidas de destreza.
Porque sueñas con colarte
en el discurso de mis musas
y ejercitas en el rapto de mis versos
la taimada sobriedad
de la exigencia.
Es difícil alcanzar algún entente
-ciertamente-
con el brujo del prejuicio
que te asiste.
HOSPITAL
Cada hospital tiene su mundo
de interior.
En él la espera sobresale entre las camas
y se alía con los blancos
del pasillo de consulta,
con las batas y las gasas lenitivas,
con la angustia proyectada
de la sábana hacia el techo.
Cada puerta que se abre
se convierte en esperanza de algún sueño
postergado de exterior.
Cada mota de silencio en monasterio,
donde el rezo es un recuento detallado
de las filas alternadas de baldosas.
MINUTO SIN MUERTE
Quiero hacer un minuto sin muerte,
adornarlo de flores sin muerte,
acordarme en su pulso
de vidas que puedan rodar
la pradera hacia abajo sin muerte.
Observar esta tarde
apagando colores sin prisa y no dar
ni un respiro a un futuro
que aspira a quebrarnos la frente.
No quiero brindarle sonrisas, ni tregua,
ni espacio ni lutos, ni penas perennes,
pretendo sin más un minuto alargado
que pueda mirarle a la cara valiente
y después con el tiempo
olvidarme en sus brazos
y ser como el río
que llega a la mar y regala sus aguas
heridas y duerme.
Pero antes
-lo dije-
pretendo en la luz detenida, imposible,
del sol peregrino
un minuto dorado
y completo sin muerte.
ALGO MÁS
Algo más en la mañana.
No el suspiro,
ni la ciencia de las curvas en las nalgas,
ni el efecto de la flor en las retinas puberales.
Algo más que los azules de vaqueros,
que decoran las praderas en los campus,
o amapolas deshojadas por la brisa que me lanzas
en tus sueños selenitas.
Algo más
que se me escapa y no comprendo
y que me impulsa a estar contento
con el don "fragilidad de la existencia"
que en la rama más dudosa se columpia.
Algo más,
un algo más
en complicada connivencia
con el goce solitario
de encontrar cualquier sentido
a las auroras.
CAMPO DE AMAPOLAS
¡Para el tiempo que me bajo!
porque creo que la he visto
en ese campo de amapolas
y si dejo que este instante se diluya
en el temor y la rutina,
tal vez nunca mi pupila
la consiga detener
en ese hálito, esa sombra,
ese suspiro que resuena
en mi arrebato desbocado.
¡Para el mundo que me bajo!
que si no...
tal vez no pueda
por los siglos de los siglos,
yo volverla a retener
en ese campo de amapolas
que me invade los deseos.
28/10/02
SUPERACIÓN
El sencillo paseo,
insignificante como la milésima hoja
caída en otoño
-sin mayor pretensión que sentir bajo las suelas
cómo el ánimo aguanta-
evoluciona de repente, se agiganta
y se transforma en un camino almohadillado
que aligera la fatiga
con cualquier breve y humana pretensión:
"Correré hasta devorar, inanimado,
no se sabe qué carrera."
12/10/02
BUSCO LUZ
Y de mañana busco luz
- así de clara -
y sólo a veces me retraigo,
deteniéndome en las sábanas y huyendo.
Pero pronto sobrevienen los deseos
y me arrojan ante el mundo a degustarlo,
a deglutirlo como propio
con los pocos aditivos que me ofrece la patencia
y tantos otros aderezos que me invento
por amarlo.
Gracias siempre
y nunca lágrimas de pena
hasta la noche,
cuando acabe.
15/10/02
EL TEMBLOR
Oración a quién, de quién, -yo me pregunto-,
que prevenga mis sentidos de los nimbos del otoño
y acumule con ternura tantas hojas moribundas
en el ocre humedecido;
que me preste sensación de acogimiento
entre las manos blanquecinas, luminosas, que me
desde el más desconocido sentimiento, [tiendes
en ese tiempo en que tú ocurres y te acercas
a esta fuente dadivosa donde mano.
Oración a quién, de quién, -tu me contestas-
mientras abro al fin los brazos entregándote en mi rezo
irreverentes letanías de presente,
donde acudes a ofrecerme, en lo prohibido, ese temblor.
25/10/02
LUNA ABRIL
Crece, afilada, una luna solemne de guiños
con su luz cenicienta preguntando
sin permiso por las dudas de mis llagas,
arrancando una sonrisa de cuaresma,
transitoria, en contraluz de sentimientos,
a mis labios.
Crece esa luna apuntando con sus cuernos
las espigas, tan repletas de esperanzas,
y los sueños más perfectos
que jamás has conocido.
Y tú,
pozo oscuro y odre viejo de tibiezas
destrozadas por el frío del invierno
que me hería,
contempla como surjo encaramado
entre sus pechos dadivosos,
mientras crece y vuela alta,
hasta arrojarnos contra el alma
los futuros más felices y arriesgados,
tan preñada de deseos.
CARACOLAS
Hay que hablar,
hay que hablar.
Me fui con el silencio
una mañana,
de esas muertas,
siguiendo una senda sin nombre,
con aromas de pasión indefinida
y vida por gastarse
en la mochila del deseo.
Me fui cabalgando
sobre el aire enrarecido
de una flor no meditada.
Me fui cerca, quizá lejos,
no lo sé.
Me fui terco, para hallar
esa arenilla imperturbable
haciendo guiños a los sueños,
batiendo el mar embravecido
con sus dedos,
mi sensible corazón.
Hay que hablar
hay que soñar,
hay que escuchar
las caracolas a distancia
sin cansancio.
26/04/03
VIDA VIVIDA
Como un daño muy leve hecho a la muerte,
como un descanso intercalado en el No Ser,
como una siesta de suspiros y esperanzas
en los bosques de la nada más incierta,
como jilgueros bañando sus alas
en un charco de mañana sin pecado.
Como escuchar música lenta
sobre un fondo inaccesible de orfandad
que escapa siempre hacia delante
sin testigos,
como lanzas manteniendo los castillos
de los sueños, en el aire,
bien guardados,
como alzar entre las manos, retenidos,
varios trozos de promesas
cualquier sábado de mayo.
Como un ascua mantenida
en permanente combustión sin vuelta atrás...
así extraña, así perdida,
así intensa, leve y tibia
es esta vida que me vive caprichosa,
que me engaña y me seduce,
y me somete y me malgasta.
29/04/03
TEORÍA DEL CONSUELO
Al anochecer
tapamos el miedo
con los suspiros más hondos.
Queremos apartar al corazón
de las desgracias, retenerlo
en la vitrina transparente.
Pero los huecos
los vacíos
los espacios en la luz
baten la sangre
y envejecen los deseos
ante el día que aún no llega.
La respiración
debe humectar de consuelo
las gargantas
añadir un paisaje
un olvido -o la risa-
ser Papá Noël
la montaña
el placer más postergado...
conseguir tranquilidad
y libertad en tres segundos
cada veinte.
16/10/2001
INSTRUCCIONES PRECISAS
PARA AMAR SIN CONDICIONES
No harás caso a la tristeza,
ni a los llantos que te inunden
cuando pienses la distancia.
No harás caso de los huecos en las rocas
y en las playas, y en los mares
no bañados por su cuerpo.
No harás caso de futuros sin promesas,
ni de esperas con olvidos,
ni de ramos con las rosas más preciadas
marchitadas en su ausencia.
No harás caso ya de nada que te pueda entristecer,
y en consecuencia, invertirás toda congoja en besos lentos,
toda duda en risa eterna,
toda lágrima en esperas
y suspiros sin desmayo.
Amarás sin condiciones
para siempre sus latidos,
como un monje inunda el alba
de plegarias a su dios.
04/01/03
LLENO
Dame el contenido de tu carne,
hazme humano,
diviérteme con tus palabras,
traspasa mi alma de poeta
con las manos encarnadas
en mi sangre generosa,
haz una fiesta para que yo
me vea a mi mismo en los otros
bautízame con la vivencia
de mil generaciones
sin descanso
no me des descanso
porque quiero morir
sin darme cuenta
comentando cada lucha y cada
olvido y cada flor no compartida
en mi egoísmo solitario.
¡Enséñame amigo, a vivir!
16/07/03
PUENTE A FA CLAES
Un hilo conductor inmaterial
adquiere consistencia entre dos dudas paralelas
y se expande,
y se propagan sus tentáculos creando
el entramado de un gran puente
que festeja los asombros.
Asombros viscerales construídos con galaxias,
con viajes hasta Andrómeda sin nave,
con imágenes de mundos roturados por cometas
que interrogan la materia rebuscando un ADN milagroso
que les de la autoconsciencia.
Allá los dos con mano abierta
sobre el puente hecho de vértigo y arrojo,
se contemplan peregrinos en las sendas de lo incierto
y le clavan a la tierra en el ombligo
las preguntas más hirientes.
Allá anulan las distancias
que separan sus culturas, sus destinos y sus lenguas,
engarzando la meseta,
-donde agosto en amarillo come fuego-,
con llanuras convencidas de que el verde siempre vence.
Allá alzados por la magia del progreso
y por razón de la fortuna
se intercambian opinión y poesías
como música celeste,
mientras miran las estrellas.
|
Het is niet goed naar de nacht te roepen
om zijn gevleugelde kussen te vragen,
het is niet goed geesten van hem te eisen
of een hemel van met sterren bedekte betovering,
want als de nacht zich boos maakt
drijft hij uiteen en raakt leeg
en gaat op in het niets
en dat leidt ons alleen
tot de verschrikte zoektocht
naar de dageraad.
JIJ ZONDER JOU
Cellen,
afgezonderde werelden, verloren,
jij onuitwisbaar, onopneembaar,
eeuwig en nooit,
in mijn huid ontbrand zonder aanraken,
die mij op afstand omarmt
tot het me pijn doet.
Jij die welriekende omheining bent,
vergetelheid en bewaakte princes
in dubbelzinnige kastelen.
Jij die leven en essentie bent
die de pijn van tegenspoed verlicht
die me soms overspoelt.
Jij die maan bent tenslotte,
zonder vol te geraken in de koude kraters,
die mijn zachtmoedige doodstrijd in de afwezige
zoenen met zilveren licht overdekt.
In het woud levensgevoelens
vertoon jij je bij herhaling
zonder jou.
ONBEPAALDE LENTE
Zoals een monnik op zoek naar zijn god,
gevangene van zijn liefde,
bebloed in zijn leegten,
getekend door zijn vlammen,
geheeld door zijn genade,
overgeleverd aan zijn wonderen...
Zoals een monnik zonder bepaalde taal
om verstaanbare uitleg te geven,
die iedere besliste stap steunt
op zijn staf van vlees en bloed.
Zoals een monnik met zuchten zonder boodschap,
van goedheid zonder omhelzingen,
dag en nacht op weg
naar een plaats van onzekerheid,
met als enige beloning
het weten dat wat hij voelt
de meest brandende liefde is.
Zoals een boetvaardige monnik die zich dag en nacht
voedt met de dauw
van deze bloem van onbepaalde lente.
PROTON
Het proton is bijna eeuwig,
zeer verwant aan het eeuwige,
van langere duur dan de liefde zonder voorwaarden
ondanks de verzen,
duurzamer dan de woorden die niet zouden voorbijgaan
ondanks de teksten,
met meer bestendigheid dan de kleur,
de melodie of de gitaar
ondanks mezelf.
Maar het kent zijn persoonlijk voorrecht niet
en zelfs waar het triomfeert over de nukkige dood
bevat het in zijn energie zelfs geen spoortje
hoop dat het verleidelijke clair-obscur
van deze weide overtreft.
OM NIET TE STERVEN
Ter dood met de dood, om niet te sterven.
Ter dood in iedere ster of storm,
in elke droom of glimlach,
ter dood in elke bloedende liefdeswond
die ik onderweg heb gelikt.
Ter dood met de dood, om niet te sterven.
In de leegte elke dag deze
bevende handen uitsteken
voor het geval dat de zee van genegenheid
het goedvindt ze te bevochtigen.
Ter dood met de dood, om niet te sterven.
In andere ogen berg ik de vrees
van de 'nimmers' weg
en de vertraagde minuten
van de avonden zonder troost
geef ik aan de onnadenkendheid prijs.
Ik zal totterdood gaan met de dood
voor het geval dat de terrassen
van de herfstcafé's
niet dichtgaan voor mijn dromen
en me opnemen met hun lach...
ik zal totterdood gaan met de dood
om niet te sterven.
HAAST
Haast is bijna nergens goed voor,
maar dit gedicht is met haast gemaakt,
gebruikt de haast als startlijn
in mijn hardnekkige loop naar het optimisme,
naar de zon die nog niet is ondergaan
en die belooft
- zoals ze dat in februari altijd doet -
om zo spoedig mogelijk amandelbloesems te brengen.
Haast is bijna nergens goed voor,
hoewel we ze zonder verpozen gebruiken bij angst,
in de onveiligheid ons niet voldaan te voelen,
in de onzekerheid van morgen.
Toch bestijg ik de haast
en ik begin te lopen om zo vlug mogelijk de voldane
man die ik achternazit tegen het lijf te lopen,
onder de zon van deze februarimaand die
die bloemen belooft, hoewel ik weet dat jullie gaan denken
waar ik toch heenga om mezelf te zoeken
aangezien ik me al sinds altijd bij mezelf bevind.
Maar ik dring erop aan dat ik die plaatsen
weg van mezelf moet bezoeken
en dat eiland op de hoogvlakte van mijn eenzame heuvel
waar ik zelfs het vlees van mijn schaduw opmerk.
Daar zal ik altijd haastig ten strijde trekken
om later gemoedelijk, onder het zweet,
terug te keren naar de rust.
Die haast is de stof waaruit ik
bij zonsondergangen de rust en het gevoel
beeldhouw dat de onbeschrijflijke
schoonheid van deze dagen vorm geeft.
VERGULDE VOORPORTALEN
Ik op deze plaats hier, sta bij de uitgang
en ben op dit ogenblik in het bestaan gestapt,
nu zij het examen aanvatten en de inspanning
om na de strijd beloning te behalen.
Verder weg, in de gangen en de patio's,
houdt de stilte, die de ruimten van
deze plechtigheid en haar wezen
bewaakt, toezicht op het achterhuis.
Andere klassen, andere ritmen volgen elkaar op,
andere klas- en werklokalen
leggen zich op het leven toe
in een beknopte staalkaart
van morgen en van ervaring.
En daarna, in een omhulsel van graniet
gevlucht, verheugt zich en ontwaakt
heel Segovia dat de bergen van de
korenvelden scheidt en dat de
verwachtingen voor een lentereis
naar Portugal in je schoot herbergt;
en terzelfder tijd ontwaakt heel de Aarde die
zoals altijd zonder reden gelijk een afgedwaald
schaap het melkwegstelsel doorloopt
afgestemd op enig volmaakt uurwerk
dat iemand telkens juist zet
terwijl hij speelt, of dat misschien was blijven
liggen gedurende de eeuwen der eeuwen,
vergeten op het tafeltje van zijn hemels huis
totdat de klacht van deze wereld
hem wekte en tot meevoelen bewoog.
Als het zo was, of als het niet zo was,
op deze plaats hier bij de uitgang zou ik blijven staan
al ben ik op dit ogenblik in het bestaan gestapt,
terwijl zij elk voor zich langzaam
doorheen het zware examen de vergulde
en hoekige voorportalen doorlopen
van de toekomst die reeds begint.
SLOTAKTE
Tenslotte
leidt niets waar ook naartoe,
en het geloof verzet geen bergen,
maar de wijzer van de hoop
markeert luidkeels dit moment.
Misschien heeft deze weg
na de goden geen toekomst
en moeten we de zinloosheid als prijs
voor het bestaan aanvaarden.
Maar het is mogelijk dat voor ons
in een willekeurige gulle glimlach
of een willekeurige goedgeefse muze
de droom ontstaat.
Misschien komen op die manier
de kinderlijke wensen
de lusten binnenvallen
en loop je zo opgewekt
op een willekeurige middag
in een willekeurig park
waar je zonder verpozen
de raven kruimels voert.
LENTE IN DE LUCHT
Uit de hemelse achtergrond lente
rijst weelderig op het asfalt
het onverwoestbare lichaam vrouw.
In haar grillige rokken
lichten haar parelmoeren knieën,
in haar goedgeefse dijen
liggen de ontwerpen van de begeerte samengevat,
in de meest diverse aanrakingen
verplaatsen zich de blikken
van de straat naar de verzuchtingen
en geven zich gewonnen aan de onstuitbare
druk van de toekomst die niet halt houdt.
Ik zal de herinneringen op de vlucht jagen
en zal dit heden verhevigen
tussen de uitbundige rituelen
van de nieuwe jeugd
die mij te boven gaat.
HET NIET-ZIJN UITLEGGEN
Het is uiteindelijk gemakkelijker
onverschillig welk niet-zijn uit te leggen.
Niets erin vraagt om begin
of zonsondergangen, of om roem
of om geflirt met de goden.
Het voordeel te ontsnappen aan de waaroms vindt
zijn rechtvaardiging in de vermoeienis van het zoeken,
in de afwezigheid van manifeste zekerheden,
in de eeuwige lente
van die rustige streek van onbenulligheid
die ons gelijkschakelt.
AANTEKENING
Deze dag, hij was
rechthoekig vijftien bij tien
ongeveer.
Ik kreeg deze dag
- nu ja... kreeg -
de opwelling om met inkt
enkele directe zinnen te maken
en wilde zonder het te kunnen
dit einde van het blad omzeilen
terwijl ik de haast oversloeg
en zenuwachtig enkele pijpen kauwde,
maar ik stootte tegen het uur
dat mijn lichaam naar
buiten de tijd toe kromde
tot hij hem verleden maakte
voor altijd,
meteen altijd verleden.
BEKRITISEERBAAR CRITICUS
Je kijkt naar me
en je blik vindt me
waar ik aan het analyseren ben
hoe moeilijk het is je te kunnen verbazen,
want je verwacht ongelooflijke goocheltrucs
en onbereikbare schoonheid
en steden die zijn samengevat
in perfecte lanen van bedrevenheid.
Want je droomt ervan om binnen te glippen
in het betoog van mijn muzen
en in de verrukking van mijn verzen
beoefen je de geraffineerde eenvoud
van je kieskeurigheid.
Het is moeilijk enige overeenkomst te bereiken
- wees maar zeker -
met de duivelskunstenaar van het vooroordeel
die je bijstaat.
HOSPITAAL
Ieder hospitaal heeft zijn wereld
van binnen uit.
Daarin blinkt het wachten tussen de bedden uit
en gaat hand in hand met het wit
van het gangpad naar de spreekkamer,
met de doktersjassen en het verbandgaas,
met de angst geprojecteerd
van het laken naar het plafond.
Elke deur die opengaat
verandert in hoop op enige droom
uitgesteld van buiten uit,
ieder pluisje stilte in een klooster
waar het gebed een gedetailleerd hertellen is
van de afgewisselde rijen plavuizen.
MINUUT ZONDER DOOD
Een minuut zonder dood wil ik maken,
hem versieren met bloemen zonder dood,
in zijn polsslag mij levens
herinneren die de weide
af kunnen rollen zonder dood.
Zien hoe deze avond de kleuren
zonder haast dooft en geen enkel uitstel
verlenen aan een toekomst
die ernaar streeft om ons suf te laten denken.
Geen glimlach wil ik haar aanbieden, geen uitstel,
geen ruimte of rouw, geen eeuwige pijnen,
ik beoog zonder meer een verlengde minuut
zodat ik haar in haar kranig gezicht kan kijken
en daarna mettertijd
mij in haar armen vergeten
en als de stroom zijn
die bij de zee aankomt en zijn gekwetste wateren
wegschenkt en slaapt.
Maar eerst
- ik zei het -
beoog ik, onmogelijk, in het stilstaande licht,
van de reizende zon
een gouden en ganse
minuut zonder dood.
IETS MEER
Iets meer in de morgen.
Niet de zucht,
niet de wetenschap van de bilcurven,
niet het effect van de bloem op de puberale netvliezen.
Iets meer dan de blauwe kleuren van de
jeans die de grasvelden versieren op de campussen,
of door de bries ontbladerde papavers die je me
toegooit in je dromen van maanbewoonster.
Iets meer
wat me ontgaat en wat ik niet begrijp
en wat me aanzet om blij te zijn
met de gave "broosheid van het bestaan"
die op de twijfelachtigste tak balanceert.
Iets meer,
een ietsje meer
in ingewikkelde medeplichtigheid
met de solitaire genieting
onverschillig welke zin te vinden
voor de dageraden.
PAPAVERVELD
Stop de tijd dat ik eruit stap
want ik denk dat ik haar heb gezien
in dit papaverveld
en als ik dit ogenblik laat vergaan
in vrees en routine
zal misschien mijn oog haar niet meer
kunnen tegenhouden
in deze wasem, deze schaduw,
deze zucht die weerklinkt
in mijn ongeremde vervoering.
Stop de wereld dat ik eruit stap
want anders...
kan ik er misschien
in de eeuwen der eeuwen
niet meer toe komen haar te weerhouden
in dit papaverveld
dat mijn begeerten binnendringt.
OVERKLASSEN
De eenvoudige wandeling,
onbeduidend als het duizendste gevallen
blad in de herfst
- zonder meer ambitie dan onder de zolen
voelen hoe de moed volhoudt -
ontwikkelt zich plotseling, wordt reusachtig
en verandert in een gewatteerde weg
die de vermoeidheid verlicht
met gelijk welke korte en menselijke ambitie:
"Ik zal lopen tot ik, levenloos,
niemand-weet-welke loopbaan verslind."
IK ZOEK LICHT
En heel vroeg zoek ik licht
- zo helder -
en soms slechts trek ik me terug,
ik houd me tegen in de lakens en vlucht.
Maar gauw komen de begeerten opzetten
en gooien me voor de wereld om hem te proeven,
om hem te verzwelgen als eigen
met de weinige additieven die de evidentie me biedt
en zo vele andere kruidenmengsels die ik verzin
om hem lief te hebben.
Altijd dank
en nooit tranen van pijn
tot de nacht,
wanneer het ophoudt.
DE RILLING
Gebed van wie tot wie, - ik vraag het me af -,
dat hij mijn zintuigen voor de herfstwolken waarschuwt
en met tederheid zoveel stervende blaren
in het vochtige oker opstapelt;
dat hij me de indruk geeft te zijn opgenomen
tussen de witachtige, lichtende handen die je me
vanuit het meest onbekende gevoel toesteekt,
in deze tijd waarin jij gebeurt en je deze vrijgevige
bron waar ik ontspring nadert.
Gebed van wie tot wie, - geef jij me antwoord -,
terwijl ik mijn armen open en je in mijn bede oneerbiedige
aanwezigheidslitanieën presenteer, waar jij toesnelt
om mij in het verborgene deze rilling aan te bieden.
APRILMAAN
Gescherpt groeit plechtig een maan van knipoog
die met haar askleurig licht zonder toestemming naar
de twijfels van mijn wonden vraagt
en aan mijn lippen in tegenlicht van gevoelens,
vluchtig,
een vastenglimlach, ontlokt.
Die maan groeit terwijl ze met haar horens
de aren, zo vol verwachting,
en de meest perfecte dromen
die je ooit gekend hebt aanwijst.
En jij,
duistere kuil en oude wijnzak van
door de winterkou die me kwetste
verwoeste lauwheden,
kijk hoe ik opsta verheven
tussen haar vrijgevige borsten,
terwijl ze groeit en hoog staat,
tot ze haast de gelukkigste en meest gewaagde
toekomsten ons tegen de ziel smijt
die zo vol is van verlangens.
ALIKRUIKEN
We moeten spreken,
we moeten spreken.
Ik ging weg met de stilte
op een morgen,
een van deze dode morgens,
en volgde een wegje zonder naam
met aroma's van onbepaalde passie
en leven om te verouderen
in de rugzak van het verlangen.
Ik reed te paard
op de schaars geworden geur
van een niet overdachte bloem.
Ik was vlakbij, veraf misschien,
ik weet het niet.
Ik ging halsstarrig, om dit onverstoorbaar
strooizand te vinden,
terwijl ik knipoogde naar de dromen,
en de ruwe zee sloeg
met haar vingers,
mijn gevoelig hart.
We moeten spreken,
we moeten dromen,
we moeten luisteren
naar de alikruiken op afstand
zonder moe te worden.
GELEEFD LEVEN
Zoals heel lichte schade aan de dood aangebracht,
zoals een pauze in het niet bestaan ingelast,
zoals een siësta van zuchten en verwachtingen
in de bossen van het onzekerste niets,
zoals distelvinken die hun vleugels baden
in een onbevlekte ochtendpoel.
Zoals luisteren naar langzame muziek
op een achtergrond van onbereikbare hulpeloosheid
die altijd vooruitvlucht
zonder getuigen,
zoals lansen die de goed bewaakte
droomkastelen in de lucht
verdedigen,
zoals heel wat brokstukken beloften optillen
vastgehouden tussen je handen
elke willekeurige zaterdag van mei.
Zoals een gloeiende kool permanent
in brand gehouden zonder stap terug...
zo vreemd, zo verloren,
zo intens, licht en lauw
is dit leven dat mij wispelturig leeft,
dat mij misleidt en mij bekoort,
en mij verknecht en mij verbeuzelt.
THEORIE VAN DE VERTROOSTING
Als de avond valt
verhullen we de vrees
met de diepste zuchten.
We zoeken ons hart ver te houden
van het onheil, het te bedwingen
in de doorzichtige uitstalkast.
Maar de gaten
de leegten
de ruimten in het licht
hitsen het bloed op
en verhevigen de begeerten
nu we voor de dag staan die nog niet aanbreekt.
De ademhaling
moet met vertroosting
de kelen vochtig houden
een landschap toevoegen
een vergetelheid - of de lach -
de Kerstman zijn
het gebergte
het langst uitgestelde genot...
vredigheid en vrijheid
bemachtigen in drie seconden
elke twintig.
NOODZAKELIJKE INSTRUCTIES VOOR
HET LIEFHEBBEN ZONDER VOORWAARDEN
Je zult geen belang hechten aan verdriet,
noch aan de klaagzangen die je overspoelen
wanneer je de afstand overweegt.
Je zult geen belang hechten aan gaten in de rotsen
noch aan stranden en zeeën
die haar lichaam niet bespoelde.
Je zult geen belang hechten aan toekomstplannen
zonder beloftes, niet aan vergeten afspraken,
niet aan ruikers met de meest uitgelezen rozen
in haar afwezigheid verslenst.
Je zult geen belang hechten aan iets wat je kan bedroeven
en bijgevolg zul je alle leed omzetten in langzame kussen,
alle twijfel in eeuwige lach,
alle tranen in onvermoeibaar
wachten en zuchten.
Je zult zonder voorwaarden
voor altijd haar harstslagen beminnen,
zoals een monnik de dageraad overspoelt
met gebeden tot zijn god.
VOL
Geef me de inhoud van je vlees,
maak me menselijk,
vermaak me met je woorden,
doordring mijn dichterziel
met je vleeskleurige handen
in mijn vrijgevig bloed,
bouw een feest dat ik mezelf
kan zien in anderen,
doop mij met de ervaringen
van duizend generaties
zonder rust;
geef me geen rust
want ik wil sterven
zonder mij daarvan rekenschap te geven
terwijl ik commentaar lever op
iedere strijd en elke vergetelheid en elke bloem
die ik uit egoïsme niet heb gedeeld.
Leer mij, vriend, te leven.
BRUG NAAR FA CLAES
Een onstoffelijke leidraad
verwerft vastheid tussen twee evenwijdige twijfels
en breidt zich uit,
en zijn vangarmen rekken zich en vormen
het samenstel van een grote brug
die de verwondering feestelijk onthaalt.
Diepgewortelde verwondering uit melkwegstelsels opgebouwd,
uit reizen zonder ruimteschip tot aan Andromeda, uit beelden van
werelden ontgonnen door kometen die de materie ondervragen
in hun zoektocht naar een wonderbaarlijk DNA
dat ze hun zelfbewustzijn geeft.
Daar, met open hand, bekijken zij beiden elkaar
op de brug van duizeligheid en verzaliging
pelgrims op het smalle pad van de onzekerheid
en dringen met hun pijnlijkste vragen
tot in het middelpunt der aarde.
Daar schrappen ze de afstanden die
hun culturen, hun bestemmingen en hun talen scheiden,
en verbinden de hoogvlakte
- waar het augustus is in geel gelijk vuur -
met valleien die er overtuigd van zijn dat groen altijd wint.
Daar verheven door de magie van vooruitgang
en door toedoen van hun gunstig lot
wisselen ze standpunt en gedichten uit
als hemelse muziek,
hun blik naar de sterren gericht.
|